Zeggen dat Kris Delmhorst zich in de loop van de voorbije 25 jaar een plaatsje bijeen gespeeld en gezongen heeft in de galerij der Groten van de Americana, is een beetje te vergelijken met zeggen dat Donald Trump de voorbije dagen weleens op TV kwam: wie leeft, kon het zien en meemaken. Alleen is het verhaal van de ene flink mooier en hoopgevender dan dat van de ander. De tijd is al even voorbij, dat Kris de “zingende echtgenote van Jeffrey Foucault” was en is: ze heeft voor zichzelf een pakket aan fraais gemaakt, waarin ook een niet-Amerikaan zich helemaal kan herkennen, omdat ze over die dingen weet te zingen en schrijven, die mensen over heel de wereld aanspreken en raken.

Dat is op deze nieuwe plaat niet anders: elf songs die steevast schuifelen tussen dromerig, peinzend en opgewekt en waarbij de zangeres, die, zoals gebruikelijk is bij haar, alles zelf schreef, nog maar eens blijk geeft van een ongeëvenaard observatietalent, dat ze koppelt aan de kunst van het formuleren. Er wordt geaarzeld, getwijfeld, gewikt en gewogen op deze plaat. De spoken in de tuin, zoals ze betiteld worden, bestaan voor elk van ons en ze beperken zich niet alleen tot de tuin. Soms zitten ze naast je in de sofa of aan tafel, aar ze zijn er, ongetwijfeld. De tijden, die we tegenwoordig beleven, zijn het gedroomde toneel voor spoken, die twijfel, verdriet, angst of spijt heten en waar we allemaal mee geconfronteerd worden. We verliezen allemaal geliefden, of we moeten ons herpositioneren als de zorgbrenger in korte tijd zorgvrager wordt. We zijn onzeker over de wegen, die onze kinderen zullen kiezen en we zijn bang als we zien wat Het Leven van plan is met het klimaat en met de wereldvrede. Zaken, die tientallen jaren lang geen twijfel behoefden, komen nu in ijltempo op losse schroeven te staan en dus worden we onzeker.

Dat is zowat de rode draad van de plaat, die in de tweede track al een waar meesterwerkje herbergt: “Wolves”, met prachtige zang en een gelaagd arrangement, kan, wat mij betreft, zo doorgeschoven worden naar het eindejaarslijstje met lievelingstracks. Hoe ze in de titeltrack omschrijft wat ze voelt bij het afscheid van een ouder, is “spot-on”, en dat geldt zo mogelijk nog meer voor de zelfreflectie in “Won’t Be Long”.

Koppel die talenten aan een feilloos gevoel voor melodie en geef die elementen in handen van een club zangers, zangeressen en muzikanten, zoals Kris Delmhorst er hier een wist te verzamelen en je krijgt een parel van een plaat als resultaat. Voor de goede orde citeer ik de namen van Anaïs Mitchell, Anna Tivell, Ana Egge, Rachel Baiman en Jeffrey Foucault, al zijn er nog meer gastbijdragen die, wonderlijk genoeg, stuk voor stuk bijdragen tot een klank die verbazend homogeen blijkt te zijn. Vaak krijg je in zo’n geval een verzameling puzzelstukjes, die niet allemaal even foed in elkaar blijken te passen. Daarvan is hier alvast geen sprake: Kris Delmhorst maakt voor de zoveelste keer een geweldige plaat en verzekert zich nog maar eens van een verlengd verblijf aan de absolute top van de club van singer-songwriters. O, nog dit: voor een song als “Dematerialize” heeft menige muzikant een paar vingers van zijn favoriete hand veil, zeker weten. Heerlijke plaat is dit.

(Dani Heyvaert)